Aż nie wiem co mam napisać. Nie byłam świadoma, że tyle czasu minęło.. tyle się wydarzyło. Dziś mam 22 lata, jestem po maturze, z bagażem doświadczeń (niekoniecznie tych dobrych). Może powiem co się działo przez te 4 lata i czemu wtedy nie pojechałam na program. Wokół ciągle słyszałam "po co Ci to", "powinnaś zacząć studia" itd. Nawet moja lekarka mi to odradzała. A ta chętna przygód, choć niewystarczająco odważna osiemnastolatka wymiękła i się poddała. Chociaż przez te 4 lata myśl o Stanach była zawsze ze mną. Pojechałam do Anglii na 3 miesiące po maturze, zaczęłam studia, po semestrze musiałam zrezygnować ze studiów, poszłam do pracy, później znowu miałam zaczynać studia, ale znowu coś nie wypaliło, studia nie były mi dane w tym czasie. Potem z dnia na dzień zdecydowałam, że wyjadę spróbować życia w Anglii. Od razu wiedziałam i mówiłam, że nie chcę w niej żyć. Chciałam tylko czegoś nowego, zrobić jakieś kursy, może szkołę. Teraz wiem, że to w żadnym s
You don’t become happy by pursuing happiness. You become happy by living a life that means something. — Harold S. Kushner